Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 stycznia 2021 r. sygn. akt III PSKP 2/21 wyjaśnił, że wymagana forma pisemna konsultacji zamiaru wypowiedzenia z reprezentującą pracownika organizacją związkową, ma charakter obligatoryjny i dla swojej skuteczności prawnej nie może być przeprowadzona inaczej. W przeciwnym razie pracodawca naruszy przepisy rozwiązywaniu umów o pracę.

Rozważania składu orzekającego rozpoczęły się od przyjęcia wykładni przedstawionej w uchwale SN z dnia 19 maja 1978 r. V PZP 6/77. Zaznacza ona istotne znaczenie formy pisemnej konsultacji z organizacją związkową, a brak jej postrzega jako podstawę roszczenia pracownika o uznanie bezskuteczności wypowiedzenia lub przywrócenia do pracy.

W argumentacji dla przyjęcia takiego rozumienia sprawy Sąd Najwyższy wskazał, że przedstawiony tryb konsultacji jest instytucją szczególną i w całkowicie uregulowaną w kodeksie pracy. Nie ma więc możliwości odwoływania się do innych form czynności prawnych określonych w kodeksie cywilnym poprzez zastosowanie art. 300 k.p. Odrzucony został również pogląd, że wprowadzenie w k.c. formy dokumentowej czynności prawnej zmienia przepisy o formie pisemnej.

Forma pisemna konsultacji zamiaru wypowiedzenia jest więc wiążąca dla pracodawcy. Opisujący ją art. 38 k.p. ma charakter całkowicie samodzielny na gruncie prawa pracy i nie przewiduje wyjątków od jej stosowania. Ma on znaczenie pro-pracownicze i jest ukierunkowany na zwiększenie ochrony zatrudnienia. Jest to jeden z przejawów funkcji ochronnej prawa.